Flikker op!

Ik neem jullie mee, een aantal weken terug in de tijd; “23.00 uur” knippert in oranje gloed op het dashboard van mijn auto, terwijl ik uitstap bij een tankstation ter hoogte van Venray. Ik koop een mars en sta even stil bij de vermoeiende dag. Aan mijn dagdromen wordt abrupt een einde gemaakt wanneer er een auto voorbij komt. Het lijkt even alsof de beste man- of vrouw, want het is een echt wijvenautootje- spoedig als spookrijder bekend zal staan wanneer hij richting de oprit van de snelweg rijdt. Maar dat blijkt niet het geval, met een ferme draai zwiept de auto van de super 95 naar de diesel voor vrachtwagens. Daar, net naast het tankstation- waar ik nog sta te genieten van mijn Mars- komt hij tot stilstand en ontstaat de volgende dialoog;

…; "Mag ik iets vragen"?

Ik; “dat mag”

… - “Ben jij Jeroen”?

Ik; “Nee”

…; "Ow, want ik heb een afspraak en wacht op iemand".

Ik; “Dan wacht je niet op mij”.

Hier lijkt de dialoog zijn einde bereikt te hebben door, iets wat ik mijn feilloze vermogen noem om mensen in te schatten. Niets blijkt minder waar wanneer de auto na 3 meter weer tot stilstand komt.

..; "Heb je misschien interesse om een keer met een man…..”

Ik; "Dat hoef je me niet te vragen, want daar ben ik niet van gediend"!

Zo abrupt als de dialoog begon, komt hij weer tot een eind. Bij de eerste “mag ik iets vragen” had ik al het vermoeden dat me dit keer niet werd gevraagd waar de dichts bijzijnde coffeeshop is. Nee, vanaf minuut één (b)leek dit een vies mannetje dat zijn libido niet de baas kon zijn.

Enigszins beduusd stap ik na de avances in de auto en rij- met de handrem er nog op- weg. Nog regelmatig maakt mijn vriendin misbruik van mijn beeldende fantasie door mij te herinneren aan deze avond. Ook heb ik sinds kort een nieuwe bijnaam; “Jeroen”. Dat is allemaal niet zo erg, grappig ook wel. Maar er is heel iets anders wat mij sindsdien bezig houd. Meest opvallende detail was namelijk niet zozeer het rode wijvenautootje, maar het ichthus symbool (christelijke visje) achter op zijn auto. Wat ik mij sinds die avond toch meerdere malen heb afgevraagd is; “ZIE IK ER SOMS UIT ALS EEN GODVERGETEN FLIKKER?”