De sleutel draai ik om en stap naar binnen, plots gaat het licht uit.
Ik wrijf nog door mijn blonde lokken, want ik zie er niet uit.
Vreemd genoeg verwacht ik jou, maar je was toch niet thuis?
Ik roep nog hallo, maar de doodse stilte verraadt iemand in huis.
Hoe zou ik het nu alleen moeten opnemen tegen een inbreker?
Ik ben ook maar een stakker, vooral niet sterk maar wel onzeker.
Ik praat wat in mezelf, de angst ben ik niet de baas.
Ik overstem de stilte, maar ach wat klinkt het dwaas;
Hallo, hallo, Ik hoor voetstappen daar boven...
Is er iemand thuis, of komt iemand mij beroven?
Hallo, hallo, ik dacht dat ik iets hoorde...
Is er iemand thuis, of komt iemand mij vermoorden?
De nacht is stil, alle straten zijn leeg, hier is al uren niemand thuis.
De buren hebben de gordijnen dicht, en er zit niemand voor de buis.
Ik kom vast ongemerkt achterom, tik gewoon een ruitje in
Spijtig maar het is immers, niet alleen het persoonlijk gewin.
Ook al is het niet de eerste keer, toch vloeit er iets door mijn bloed.
Een ril van opwinding, spanning onder een angstige gloed.
Hoor ik nu een hallo, dit huis was toch verlaten?
Misschien is het verbeelding, maar ik hoor een man praten
Hallo, hallo? Ik hoor iemand roepen daar beneden...
Iemand is in huis, dus word ik in stukken gesneden.
Hallo, hallo? Iemand heeft mij moeten horen…
Er is iemand in huis, en zal mij straks vermoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten